1. Głośnik magnetyczny posiada elektromagnes z ruchomym rdzeniem żelaznym umieszczonym pomiędzy dwoma biegunami magnesu trwałego. Gdy w cewce elektromagnesu nie płynie prąd, ruchomy rdzeń żelazny jest przyciągany przez oddziaływanie fazowe dwóch biegunów magnetycznych magnesu trwałego i pozostaje nieruchomy w środku. Gdy prąd przepływa przez cewkę, ruchomy rdzeń żelazny ulega namagnesowaniu i staje się magnesem sztabkowym. Wraz ze zmianą kierunku prądu zmienia się również biegunowość magnesu sztabkowego, dzięki czemu ruchomy rdzeń żelazny obraca się wokół punktu podparcia, a drgania tego rdzenia są przenoszone ze wspornika na membranę (stożek papierowy), co powoduje drgania termiczne powietrza.

2. Głośnik elektrostatyczny. Głośnik wykorzystuje siłę elektrostatyczną przyłożoną do okładki kondensatora. Ze względu na swoją konstrukcję, nazywany jest również głośnikiem kondensatorowym, ponieważ elektrody dodatnia i ujemna znajdują się naprzeciwko siebie. Dwie grube i twarde materiały pełnią funkcję nieruchomych płyt, które mogą przenosić dźwięk, a środkowa płyta jest wykonana z cienkich i lekkich materiałów, takich jak membrany (takie jak membrany aluminiowe). Zamocuj i dokręć wokół membrany, zachowując znaczną odległość od nieruchomego bieguna. Nawet przy dużej membranie nie będzie on kolidował z nieruchomym biegunem.
3. Głośniki piezoelektryczne. Głośnik wykorzystujący odwrotny efekt piezoelektryczny materiałów piezoelektrycznych nazywa się głośnikiem piezoelektrycznym. Zjawisko polegające na polaryzacji dielektryka (takiego jak kwarc, winian potasowo-sodowy i inne kryształy) pod wpływem ciśnienia powoduje różnicę potencjałów między dwoma końcami powierzchni, co nazywa się „efektem piezoelektrycznym”. Jego odwrotny efekt, czyli sprężyste odkształcenie dielektryka umieszczonego w polu elektrycznym, nazywa się „odwrotnym efektem piezoelektrycznym” lub „elektrostrykcją”.